- Nie martw się. Przejdzie mu. - powiedział kapłan pocieszającym tonem
- Nie martwię. Najwidoczniej tak miało być. - powiedziała niezbyt specjalnie przejęta
- Myślałem, że teraz będę musiał podać ci paczkę chusteczek, a ty nic? - spytał zdziwiony - Czekaj... co jest? Chodź usiądziemy. - przepuścił dziewczynę przodem i usiedli na kanapie, tym razem obok siebie.
- Hmm.... No cóż. Zerwał ze mną, trudno. Ja nie wiem czy ja go w ogóle kochałam. Bardziej był dla mnie przyjacielem, z resztą nigdy nie powiedziałam mu, że go kocham, więc w sumie dobrze, że nie muszę już tego ciągnąć.
- Jak to? Przecież wydawaliście się być taką zakochaną w sobie parą...
- Właśnie. Wydawaliśmy się. Może i on coś do mnie czuł, ale ja... ja nie potrafiłam go pokochać. Starałam się... Naprawdę się starałam!
- Chyba rozumiem... pojawił się ktoś inny, tak? - spojrzał dziewczynie prosto w oczy.
W tym momencie serce dziewczyny zaczęło bić niesamowicie mocno, co w takiej ciszy kapłan usłyszał od razu. Ona spojrzała na niego, ale chwilę po tym momentalnie spuściła głowę w dół.
- Chyba już pójdę, późno już.
- Okej, jak nie chcesz mówić, to nie mów. Ale pamiętaj, że mi możesz powiedzieć o wszystkim. - uśmiechnął się do niej i skierowali się w stronę drzwi.
- Dziękuję księdzu bardzo za dobrą herbatkę i w ogóle. - uśmiechnęła się do niego, zakładając buty.

Ksiądz Michał spojrzał na zegarek i powiedział:
- To widzimy się za jakieś 9 godzin pod kościołem?
- Tak, tak. Trzeba to wyjaśnić. - otworzyła drzwi i stanęła na progu - Z Bogiem!
- Z Bogiem. Uważaj na siebie, dobrej nocy!


_______________________________________________________________________________

Hej kochane! ;* Dzisiaj bardzo krótko, ale chciałam dodać chociaż troszkę. :) Ostatnio troszkę się u mnie dzieje i ciężko z pisaniem. ;/ 
Mam nadzieję, że jeszcze tu zaglądacie. :) Dziękuję za miłe słowa i życzę udanego długiego weekendu. <3